AZİZ BEY HADİSESİ

-

 Trajedi dalgalarının yegâne kazazedesi: bir “Aziz Bey Hadisesi”


Ayfer Tunç’un kaleminden çıkmış; okuyucuyu kurgu dünyasında bir hayli sarıp sarmalayan, karakteri Aziz Bey’in hayatını tüm girdisi çıktısıyla apaçık gözler önüne seren vurucu bir roman “Aziz Bey Hadisesi”. Bu seksen sekiz sayfalık ömür hepimizin ömrü bir nevi. Hepimizin acıları, içinde çırpındığımız zorlukları ve bizi sadece okurken bile büyük tesir altında bırakan bazı talihsiz olaylar dizisi.

Aziz Bey, öykümüzün başkahramanı, okuyucuya öncelikli olarak ailevi sorunlarıyla tanıtılan bir gençtir. Öykü gelecekte yaşanacak ve kitabın dramatik sonunu oluşturacak bir olayla -Aziz Bey’in hayatına inecek olan o son darbe-  başlar. Okur, yazarın geçmişe dönüş tekniğiyle zenginleştirdiği hikayenin trajik sonuna adım adım yaklaşırken uzun soluklu bir maceranın seyircisi olur. Ayfer Tunç bu öyküsünde diğer romanlarından farklı olarak daha anlaşılır ve yalın bir dil kullanır. Aziz Bey’in hayat hikayesinde post-modernist (kimi görüşlerce “karnavalesk”) ögelere rastlanmaz. Betimlemeler, karakterler ve ruhsal durumları arasındaki sağlam ilintiler sayesinde bu hayat öyküsü bir romana evrilir. Kitapta yer yer tamburî Aziz Bey’in ağzından şarkı sözlerine de yer verilerek hikayenin kahramanımızla bağdaşıklığı pekiştirilir. 

Olaylar başkahramanımız Aziz Bey ekseni etrafında gelişir, yan karakterler Aziz Bey’in karakter gelişimi seyrini ve dramatik olayları tamamlayıcı unsurlar olarak olay örgüsüne dahil olur. Kitap okuyucuya ilahi bakış açısıyla sunulmuştur ve kitapta kahramanların -özellikle de Aziz Bey’in- psikolojik tahlillerine sıkça yer verilir. 

Hikayenin başında kurulan ailevi sorunlar meselesi, olaylar ilerledikçe çoğu kilidin anahtarı olarak biçimlenmeye başlar. Aziz Bey’in yaşadığı ve yaşattığı üzücü olayların kaynağı; öykünün sonuna doğru, kahramanımızın hayatının en temel köşelerine dayandırılır. Kahramanımız bu çerçevede küçük çaplı bir aydınlanma yaşasa dahi bu mutsuzluklar silsilesini bitirecek farkındalığa ulaşamaz ve hayatının en büyük dönüm noktalarının birinden sıyrılmak için çok geç kaldığını fark etmesi bir hayli zamanını alır.

Aziz Bey’in olduğu kişiden memnuniyetsizlik duyduğunu fark ettiği bölümde kitapta en temel olayların kahramanı olarak gösterilen baba figürüne ayrıca değinilir. Aziz Bey’in için için nefret beslediği babasına, Aziz Bey’in hayatındaki tüm dengeleri altüst eden bir kişi imajı çizilmiştir. Aziz Bey yaş aldıkça; babasının, bir zamanlar düşünmeye bile tahammül edemediği hareketlerinin, kişiliğinin birer kopyasını sergilemeye başlar adeta. Hikaye, babasına başkaldıran ve kendini karşılıksız aşkın tuzağına düşmüş halde bulan bir gencin öfkesiyle başlayıp ömrünü pişmanlıklarla, üç günlük şöhretlerle doldurmuş, yalnız ve yaslı bir adamın mahzunluğuyla sona erer.



Ece Aslan

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İÇ ÇÖZÜMLEME

-
  Aylar önce beynimin etini kemirip içerimde hüküm süren bütün endişeler şimdi gözlerimden çok uzak noktalarda gölgeleşiyor. Çünkü bana endişelerimin ürünü olarak sunulan hiçbir kapıdan geçmedim.    Hayat kendini tekrar eden bir plak gibi yerleşiyor zihnimizde. Her sabah, her akşam, her yağmurun yağışı aynı geliyor yaşanırken. Ama tüm bu sıradanlıkların ardında sürekli yenilenen bir kendimiz beliriyoruz. Bu yenilenme, devinim öyle sessiz ki aynı olan her sabahın ve akşamın ardına gizlenerek onu engellememizden koruyor kendini sanki. Biz insanlar konfor alanlarımızın bağımlılarıyız. Duvarlarımızın griliği hoşumuza gidiyor. Zamanı gelince o duvarların tek bir çıkışı olsun diye umuyor, yapma ihtimalimizin doğacağı seçimlerden uzaklaştırıyoruz kendimizi. O zaman geliyor, önümüze her biri farklı bir dünyanın ürünü olan onlarca kapı açılıyor. Hep görüş alanımızdaki iki-üç kapıyı süzerken biz; elimizdeki anahtar tam arkamızda, bir kere hayalini bile kurmadığımız o kapıyı açıyor ...
Read more »

h(üzün)tü

-
hüzün’lere gizli bir hayranlık beslemem üzerine acı ve ağrı arasındaki bağla aynıdır üzüntü ve hüzün arasındaki. üzüntü parlayıp söner, hissettirir varlığını, bir etkisi, görünürlüğü vardır. sahibinin bir yerindedir ve orada olduğu için önemlidir bir anlamda. umursanan bir yapısı vardır, zihni ele geçiren. çözülmesi, çözümlenmesi, çözümü muhakkak aranması ve bulunması gereken bir hastalık yahut hastalıklı bir düşünce gibidir. hüzünse mütemadiyen her yerdedir. koldan gövdeye kök salar gibi derinden hükmünü ilan eder. sözsüz ve sessiz bir hükümdür bu. görünmez, konumlanamaz bir hâli vardır hüznün. biçimlendirilmesi emek ister. biçim verildiğinde kendini dönüştürecek, yeni formlara sokacak, varlığını her zaman farklı bir zihin yapısıyla besleyerek var olacaktır. hüzün bir evlat gibi bağrına sokulandır. bir parçan gibi içinden, özündendir. kalbi yormaz, onun sahibidir artık. üzüntüyse yıpratır bedeni. fiziksel bir yıpranış gibi acılıdır. yaralar açar, kabuk bağlar, kanar ve kurur. hüzün bi...
Read more »

İZAFİYET

-
Resim
Küçük Tiyatro'yla Tanışma Albert Einstein’ın evine tek perdelik bir oyunla misafir oluyoruz. Profesör, seyircilerini oyunun isminden beklenmedik bir sıcaklıkla kucaklıyor, karmaşık formülleri ve buluşlarını bu oyunda özel hayatının olabildiğince gerisinde tutuyor. Ankara Devlet Tiyatrosu, Küçük Tiyatro sahnesinde izlediğim bir oyun “İzafiyet”. Ağır bir metinden ve sanatsal ögelerden uzak, yorucu olmayan fakat düşündüren keyifli bir oyun. Seyircinin sorgulamasını istediği şey ise açık: Bilim insanları ve sanatçılar gibi, topluma bir noktada dokunmuş kimselerin profesyonel kişilikleri, karakterlerinden bağımsız mı değerlendirilmelidir? Oyun genç bir kadının gazeteci olduğunu söyleyerek Einstein’dan röportaj istemesiyle başlar. İkili, Einstein’ın çalışma odasında geçen konuşmalarına röportaj minvalinde başlayıp sohbet havasında devam eder. Gazeteci kadının sorduğu soruların gittikçe spesifik konular çevresinde yoğunlaşması ise ikili arasındaki ilişkiyle ilgili bir gizemi beraber...
Read more »