KORKUYU BEKLERKEN

-

 

en önemlisi de şuydu: varlığımı sürdürecektim


Köpeklerle onlardan habersiz çatışan, fikir ayrılıkları yaşayan, kendi fikirlerinin de ayrılıklarını yaşayan, bir zaman sonra sadece yaşayan, ismini bile bilmediğimiz yalnız bir adam. Onu korkuyu beklerken tanıdık.

Paranoyanın sözcüklere dökülmesinin etkileyici örneklerinden biri: Korkuyu Beklerken. Oğuz Atay’ın, havasını her satırında hissettirdiği, okuyucuyu içinde bir yerlerde bir şeyler duyması için âdeta kalemiyle dürtüklediği sarsıcı bir hikaye.

Hikayemizin başkahramanı, anlaşılmaz bir dille kaleme alınmış yabancı bir mektubun eline ulaşmasıyla, bildiği ve bilmediği her şeyden şüphe etmeye başlar. Daha önce hiç duymadığı bir gizli mezhebin sessiz tehditi, çok saçma oluşunun yanında varlığıyla kahramanımızın hayatının merkezine yerleşir. Bir yandan hayatının hiçbir tarafına tamamen aidiyet besleyemeyen ve günlük hayatının tekdüzeliğiyle boğuşan kahramanımız diğer yandan hiçbir kelimesini anlamadığı üç cümlenin esiri olmuştur. Bir mektup sayfası gözlerinde büyüyüp demir parmaklıklara dönüşmüştür bu adamın gözünde. Kahramanımız günbegün bahçesinden dışarı adım atamaz olur, yemeden içmeden kesilir. Fakat bunca tehdit havasının üstüne çökmesine inat kendisini bir yerlerde görmeyi ister içten içe. Gizli mezhebe, yaşadığını ve orada olduğunu ispatlamaya girişir. Bu girişimler kahramanımızı, solgun hayatını sorgulamaya ve gitgide benliğinden uzaklaşmaya iter.

Gizli mezhebin tehditi ve yaşamın absürt sabitliği arasında ölümün eşiğine gelen kahramanımız her gün farklı bir kendi olarak uyanmaya başlar. Hikayenin son düzlüğüne doğru, evde kalışını anlamlandırmak için bir çabaya girişir. Uzun bir zaman sonra tam bir şeylerin ucundan tutacakken evinin başına gelen felaket kahramanımızı başka bir uca sürükleyecektir. Hikayenin sonunda gizli mezhep hakkında aldığı haberlerle birlikte kahramanımız kendini her şeyin anlamsızlığıyla kaplı derin bir yoklukla çevrili bulur. Mutlu insanların mutluluğuna, huzurlarına içerler ve eski hayatına büsbütün yabancılaşır.

Hikaye içine kapanık; paranoya ve belirsizliklerle örülü bir tema etrafında gelişmiştir. Olay okuyucuya kahraman bakış açısıyla sunulur ve iç monologlarla zenginleştirilir. Yer yer bilinç akışından da faydalanılan bu hikaye, yazarın Tutunamayanlar romanından da bazı izler taşımaktadır.

Anlamlandıramamasına rağmen sadece olduğunu varsaydığı bir tehditten dolayı hayatını sonlandırmayı bile göze alan başkahraman ve bu tehditin kaynağı olan gizli mezhep, hikaye çerçevesinden sıyrılarak okuyucunun hayatına işleyen metaforlara evrilir. Korku zihinlerimizce doğurulur, gelmeyecek olan felaketleri başımıza yıkar. Hepimizin hayatından bir ubor-metenga geçmemiş midir sahiden?

 


Ece Aslan


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

İÇ ÇÖZÜMLEME

-
  Aylar önce beynimin etini kemirip içerimde hüküm süren bütün endişeler şimdi gözlerimden çok uzak noktalarda gölgeleşiyor. Çünkü bana endişelerimin ürünü olarak sunulan hiçbir kapıdan geçmedim.    Hayat kendini tekrar eden bir plak gibi yerleşiyor zihnimizde. Her sabah, her akşam, her yağmurun yağışı aynı geliyor yaşanırken. Ama tüm bu sıradanlıkların ardında sürekli yenilenen bir kendimiz beliriyoruz. Bu yenilenme, devinim öyle sessiz ki aynı olan her sabahın ve akşamın ardına gizlenerek onu engellememizden koruyor kendini sanki. Biz insanlar konfor alanlarımızın bağımlılarıyız. Duvarlarımızın griliği hoşumuza gidiyor. Zamanı gelince o duvarların tek bir çıkışı olsun diye umuyor, yapma ihtimalimizin doğacağı seçimlerden uzaklaştırıyoruz kendimizi. O zaman geliyor, önümüze her biri farklı bir dünyanın ürünü olan onlarca kapı açılıyor. Hep görüş alanımızdaki iki-üç kapıyı süzerken biz; elimizdeki anahtar tam arkamızda, bir kere hayalini bile kurmadığımız o kapıyı açıyor ...
Read more »

h(üzün)tü

-
hüzün’lere gizli bir hayranlık beslemem üzerine acı ve ağrı arasındaki bağla aynıdır üzüntü ve hüzün arasındaki. üzüntü parlayıp söner, hissettirir varlığını, bir etkisi, görünürlüğü vardır. sahibinin bir yerindedir ve orada olduğu için önemlidir bir anlamda. umursanan bir yapısı vardır, zihni ele geçiren. çözülmesi, çözümlenmesi, çözümü muhakkak aranması ve bulunması gereken bir hastalık yahut hastalıklı bir düşünce gibidir. hüzünse mütemadiyen her yerdedir. koldan gövdeye kök salar gibi derinden hükmünü ilan eder. sözsüz ve sessiz bir hükümdür bu. görünmez, konumlanamaz bir hâli vardır hüznün. biçimlendirilmesi emek ister. biçim verildiğinde kendini dönüştürecek, yeni formlara sokacak, varlığını her zaman farklı bir zihin yapısıyla besleyerek var olacaktır. hüzün bir evlat gibi bağrına sokulandır. bir parçan gibi içinden, özündendir. kalbi yormaz, onun sahibidir artık. üzüntüyse yıpratır bedeni. fiziksel bir yıpranış gibi acılıdır. yaralar açar, kabuk bağlar, kanar ve kurur. hüzün bi...
Read more »

İZAFİYET

-
Resim
Küçük Tiyatro'yla Tanışma Albert Einstein’ın evine tek perdelik bir oyunla misafir oluyoruz. Profesör, seyircilerini oyunun isminden beklenmedik bir sıcaklıkla kucaklıyor, karmaşık formülleri ve buluşlarını bu oyunda özel hayatının olabildiğince gerisinde tutuyor. Ankara Devlet Tiyatrosu, Küçük Tiyatro sahnesinde izlediğim bir oyun “İzafiyet”. Ağır bir metinden ve sanatsal ögelerden uzak, yorucu olmayan fakat düşündüren keyifli bir oyun. Seyircinin sorgulamasını istediği şey ise açık: Bilim insanları ve sanatçılar gibi, topluma bir noktada dokunmuş kimselerin profesyonel kişilikleri, karakterlerinden bağımsız mı değerlendirilmelidir? Oyun genç bir kadının gazeteci olduğunu söyleyerek Einstein’dan röportaj istemesiyle başlar. İkili, Einstein’ın çalışma odasında geçen konuşmalarına röportaj minvalinde başlayıp sohbet havasında devam eder. Gazeteci kadının sorduğu soruların gittikçe spesifik konular çevresinde yoğunlaşması ise ikili arasındaki ilişkiyle ilgili bir gizemi beraber...
Read more »