İÇ ÇÖZÜMLEME

-

  Aylar önce beynimin etini kemirip içerimde hüküm süren bütün endişeler şimdi gözlerimden çok uzak noktalarda gölgeleşiyor. Çünkü bana endişelerimin ürünü olarak sunulan hiçbir kapıdan geçmedim. 

  Hayat kendini tekrar eden bir plak gibi yerleşiyor zihnimizde. Her sabah, her akşam, her yağmurun yağışı aynı geliyor yaşanırken. Ama tüm bu sıradanlıkların ardında sürekli yenilenen bir kendimiz beliriyoruz. Bu yenilenme, devinim öyle sessiz ki aynı olan her sabahın ve akşamın ardına gizlenerek onu engellememizden koruyor kendini sanki. Biz insanlar konfor alanlarımızın bağımlılarıyız. Duvarlarımızın griliği hoşumuza gidiyor. Zamanı gelince o duvarların tek bir çıkışı olsun diye umuyor, yapma ihtimalimizin doğacağı seçimlerden uzaklaştırıyoruz kendimizi. O zaman geliyor, önümüze her biri farklı bir dünyanın ürünü olan onlarca kapı açılıyor. Hep görüş alanımızdaki iki-üç kapıyı süzerken biz; elimizdeki anahtar tam arkamızda, bir kere hayalini bile kurmadığımız o kapıyı açıyor aniden. Sonra başka bir dünyada oluyoruz. Bir bakıyoruz sonbahar ağaçlarının arasındayız, bir bakıyoruz yabancı bir odanın üst ranzasında…

  Ne yaşanırsa yaşansın insan, doğası gereği yeni endişeler içinde yüzmeye kodlanmıştır. Sadece; büyüttüğü endişelerin kişi tarafından kendi zirvesine çıkan bir basamak olarak görülmesi, gelişkin bir zihnin eylemidir. Akıp giden ve zaman zaman fazlasıyla sıradanlaşan düzenimiz içinde kaybolmamak için bize düşen; çevremizin bize sunabileceği her fırsatın, birbirinden çok kesin çizgilerle ayrılmayan, hatta birçok noktada ortak paydada buluşan dünyaların kapısı olduğunun bilincine varmak. Aylar sonra olacağımız ve aylar önce olduğumuz kişi arasındaki köprüyü kurmak bugün bizim elimizde: sadece bizim çabamız, sadece bizim emeğimizin ürünü olabilecek bir köprü... Duvarlarımızdan sıyrılıp başka grilikler bulalım kendimize. Bundan aylar sonra aynı iç çözümlemeyi başka endişeler ardından da yaşayalım.



Ece Aslan


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

h(üzün)tü

-
hüzün’lere gizli bir hayranlık beslemem üzerine acı ve ağrı arasındaki bağla aynıdır üzüntü ve hüzün arasındaki. üzüntü parlayıp söner, hissettirir varlığını, bir etkisi, görünürlüğü vardır. sahibinin bir yerindedir ve orada olduğu için önemlidir bir anlamda. umursanan bir yapısı vardır, zihni ele geçiren. çözülmesi, çözümlenmesi, çözümü muhakkak aranması ve bulunması gereken bir hastalık yahut hastalıklı bir düşünce gibidir. hüzünse mütemadiyen her yerdedir. koldan gövdeye kök salar gibi derinden hükmünü ilan eder. sözsüz ve sessiz bir hükümdür bu. görünmez, konumlanamaz bir hâli vardır hüznün. biçimlendirilmesi emek ister. biçim verildiğinde kendini dönüştürecek, yeni formlara sokacak, varlığını her zaman farklı bir zihin yapısıyla besleyerek var olacaktır. hüzün bir evlat gibi bağrına sokulandır. bir parçan gibi içinden, özündendir. kalbi yormaz, onun sahibidir artık. üzüntüyse yıpratır bedeni. fiziksel bir yıpranış gibi acılıdır. yaralar açar, kabuk bağlar, kanar ve kurur. hüzün bi...
Read more »

İZAFİYET

-
Resim
Küçük Tiyatro'yla Tanışma Albert Einstein’ın evine tek perdelik bir oyunla misafir oluyoruz. Profesör, seyircilerini oyunun isminden beklenmedik bir sıcaklıkla kucaklıyor, karmaşık formülleri ve buluşlarını bu oyunda özel hayatının olabildiğince gerisinde tutuyor. Ankara Devlet Tiyatrosu, Küçük Tiyatro sahnesinde izlediğim bir oyun “İzafiyet”. Ağır bir metinden ve sanatsal ögelerden uzak, yorucu olmayan fakat düşündüren keyifli bir oyun. Seyircinin sorgulamasını istediği şey ise açık: Bilim insanları ve sanatçılar gibi, topluma bir noktada dokunmuş kimselerin profesyonel kişilikleri, karakterlerinden bağımsız mı değerlendirilmelidir? Oyun genç bir kadının gazeteci olduğunu söyleyerek Einstein’dan röportaj istemesiyle başlar. İkili, Einstein’ın çalışma odasında geçen konuşmalarına röportaj minvalinde başlayıp sohbet havasında devam eder. Gazeteci kadının sorduğu soruların gittikçe spesifik konular çevresinde yoğunlaşması ise ikili arasındaki ilişkiyle ilgili bir gizemi beraber...
Read more »